Odwiedź nasz FB
Parafia
Do początku wieku XIX miejscowość jest znana pod nazwą "Niezamyśl", prawdopodobnie od imienia kmiecia bądź rycerza. Pierwsza wzmianka historyczna o Niezamyślu pochodzi z roku 1149. prawdopodobnie od XII wieku istnieje także zaniemyska parafia. Istnieje przypuszczenie, że dzierżący tę okolice Doliwowie stali się właścicielami Niezamyśla pod koniec XIII wieku po Pomianach. Władał wtedy okolicą Niezamyśla komes Bronisz – założyciel klasztoru Cystersów w Paradyżu (Gościkowo). Na dokumencie Bronisza z 1239 wydanym w Sroczewie podpisany jest jako świadek pleban niezamyski Damian. Podobno w XIV wieku przez krótki okres czasu był Niezamyśl miastem. Do roku 1510 należał Niezamyśl ( Zaniemyśl) do dekanatu poznańskiego. Była to parafia rozległa, do której należało 14 wiosek. Ponownie otrzymał Zaniemyśl prawa miejskie za staraniem Mateusza Ponińskiego od króla Augusta III dnia 21.V.1742 r. Obok wsi Niezamyśl wytyczono rynek i założono miasto Zaniemyśl. Kościół parafialny i plebania pozostały na terenie Niezamyśla – nazywanym dziś jeszcze wioska. Na terenie miejskim zaś Kalikst Poniński wybudował w latach 1776-82 zbór ewangelicki. W roku 1782 miasto i cały klucz dóbr zaniemyskich przeszedł drogą kupna na własność Tadeusza Jaraczewskiego, a po jego śmierci (1.XII.1795) objął dziedzictwo w roku 1796 Józef Jaraczewski, zasłużony wobec zaniemyskiej parafii fundator nowego kościoła. Z początkiem XIX wieku w granice Zaniemyśla włączono wieś Niezamyśl.
Kościół parafialny
Pierwotny kościół parafialny był drewniany, o sześciu ołtarzach, postawiony w dzisiejszym parku proboszczowskim. Uposażony został przez Pomianów – może Doliwów – z pewnością w XII wieku. Patronem kościoła był św. Wawrzyniec, w latach 1467 i 1566 św. Mikołaj, w 1629 św. Wawrzyniec, w 1667 św. Wawrzyniec i św. Mikołaj, później św. Wawrzyniec. Dekretem J. Em. Kard. Prymasa od 8.IV.1965 roku, drugą Patronką kościoła parafialnego w Zaniemyślu jest Matka Boża Nieustającej Pomocy. Do ww. kościoła (drewnianego) przybudowano w roku 1631 murowaną kaplicę, pod którą znajdowała się zakrystia. W kaplicy nad zakrystią znajdował się ołtarz św. Wawrzyńca. Po jednej stronie znajdowały się ołtarze: św. Izydora i Niepokalanego Poczęcia NMP. Po stronie przeciwległej były ołtarze: św. Mikołaja i św. Krzyża. Jak wynika z akt wizytacji, kościół św. Wawrzyńca był w roku 1777 bardzo zniszczony. W roku 1801 Józef Jaraczewski sporządził testament, w którym przeznaczył legat na budowę nowego kościoła. Po procesach ze spadkobiercą Jaraczewskiego, Heliodorem hr. Skórzewskim, ks. Rybicki 1.V.1840 roku poświęcił pierwszy kamień fundamentów, a budowę nowego kościoła ukończono w 1842 roku. Drewniany kościół w parku proboszczowskim rozebrano w roku 1840. Pozostała jedynie murowana kaplica, zamieniona w 1864 roku na grobowiec Skórzewskich i Potulickich. W kaplicy znajdował się ołtarz NMP. W czasie II wojny światowej okupant rozebrał kaplice, a z części materiału pozostałego po rozbiórce zbudowano przy probostwie salę, która później służyła jako kapliczka i salka katechetyczna. Dziś jest to pomieszczenie parafialne, które służy Społecznemu Ognisku Muzycznemu w Zaniemyślu.
Nowy neogotycki kościół parafialny konsekrował w roku 1905 Ks. Bp. Edward Likowski, wówczas sufragan poznański, a później Arcybiskup gnieźnieńsko - poznański. Ozdobą zewnętrzną kościoła jest piękna fasada z mozaikowym medalionem Matki Bożej Bolesnej. Napis ogłasza fundatorów kościoła: "Józef i Laura Jaraczewscy wznieść kazali". Nad budową kościoła czuwali: ks. Antoni Rybicki i Edward hr. Raczyński. Józef Jaraczewski podarował w dowód dozgonnej przyjaźni w roku 1815 Edwardowi Raczyńskiemu w dożywocie wyspę na jeziorze zaniemyskim. Na tej wyspie w depresji duchowej Edward Raczyński odebrał sobie życiu w dniu 20.I.1845 roku. Wobec wielkich zasług dla Kościoła i Ojczyzny pochowany został przy kościele zaniemyskim. Nad grobem postawiono pomnik spiżowy, wykonany przez współpracownika Raucha, twórcy pomników Mieszka I i Bolesława Chrobrego w Złotej Kaplicy Bazyliki Poznańskiej. Postać kobieca na pomniku ma przypominać żonę Edwarda Raczyńskiego – Konstancję z Potockich. Wyjaśnia to napis: "Żona pilnuje tymczasem zwłok męża i błaga modlitwy dla niego". Wnętrze kościoła zdobią – w poważnej części przeniesione z dawnego rozebranego:
- krucyfiks z I poł. XVI w., drewno polichromowane (szkoła lokalna),
- dwie kropielnice przy wejściu kościoła, późnogotyckie, z białego piaskowca w kształcie kielichów,
- chrzcielnica barokowa z końca XVIII w., drewno polichromowane,
- figura św. Stanisława Bpa i M. z II poł. XVIII w., drewno polichromowane,
- w bocznej zakrystii rzeźbione drzwi ze starym zamkiem, relief, renesans, poł. XV w., prowadzące do chrzcielnicy,
- obrazy:
- Św. Wawrzyniec – malowany na drewnie,
- Madonna – na płótnie, duży – z Paradyża,
- Sen św. Józefa – na płótnie – z Paradyża,
- Madonna z Dzieciątkiem – na płótnie,
- Wskrzeszenie Piotrowina – z kaplicy grobowej Skórzewskich,
- Św. Juda Tadeusz – na płótnie.
- przy balustradzie chóru rzeźby: św. Joachima i św. Anny,
- ołtarze:
- główny: Św. Wawrzyniec ( z boku figury św. Floriana i św. Kazimierza),
- boczny lewy: Matko Bożej Nieustającej Pomocy,
- boczny prawy: św. Krzyża
- dzwon z 1950 roku, średnica dolna 91 cm, 175 kg.
Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny
Zbudowany został w latach 1776-1782 jako zbór ewangelicki. W dzisiejszym stanie mniej więcej od roku 1854. Po wojnie w roku 1945 został poświecony przez ks. Dziekana Ewarysta Nawrowskiego. Staje się własnością parafii na mocy aktualnego użytkowania. Dekret ks. Abpa Antoniego Baraniaka z 7.IV.1965 r. zatwierdza tytuł "Niepokalanego Serca NMP" i nadaje charakter ECCLESIAE. W 1975 roku utworzony został przy tym kościele Ośrodek Duszpasterski, który przekształcił się w parafię.
Kaplica p.w. Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej
Siostry Służebniczki Maryi przybyły do Zaniemyśla w roku 1891 w okresie Kulturkampfu. We własnym domu pobudowanym w roku 1893, urządziły kaplicę w 1910 roku. Siostry pielęgnowały chorych, prowadziły ochronkę dla dzieci, uczyły dziewczęta robótek i szycia. W latach 1947-1951 prowadziły prewentorium dla dzieci zagrożonych gruźlicą. Obecnie dom przeznaczony jest dla sióstr emerytek, a także siostry prowadzą jak w przeszłości ochronkę dla dzieci.
